---

 

Crossfire vs. Caracho 3000

 

Ik zat even in dubio. Hoort het volgende verhaal nu bij 2005 of bij 2006. Omdat ik de NK pagina's af wil sluiten met de einduitslag. Heb ik maar besloten dat dit bij 2006 hoort. Hoewel het plaatsvond op 16 oktober 2005.

 

Gisteren werd ik gebeld door Frits. Hij wilde vandaag vliegen, maar hij zat door omstandigheden even zonder veld. Natuurlijk is hij welkom bij ons op het veld van MVC Otto Lilienthal. Van Frits valt een hoop te leren. De goede weersvoorspelling van gisteren is inderdaad uitgekomen. Misschien wel de laatste mooie dag van 2005. Wel moet er vanwege de ligging van het veld in combinatie met de windrichting flink uitgebroken worden naar links om tegen de wind in te starten. Een ervaren Alti2-grafiek-lezer kan dit zien doordat het enkele seconden langer duurt voordat van de lijn wordt afgedoken (komt verderop).

 

 

Vandaag had ik het plan opgevat om ombeurten met de Crossfire en de Caracho 3000 te vliegen. Ook wil ik daarbij de Alti2 hoogtelogger steeds van model wisselen. Om budgetaire redenen heb ik daar maar één van.

 

Na de afgelopen trainingen en het wereldkampioenschap heb ik geconstateerd dat beide modellen op de duurtaak hetzelfde presteren. Afgezien van de starthoogte dan. De afstandstaak is een regelrechte ramp met de Crossfire. De speedtaak is dan weer erg moeizaam met de Caracho 3000. Een interessant onderzoek volgt de komende maanden. Met de Crossfire is Andreas Böhlen wereldkampioen F3B 2005 geworden afgelopen zomer. En met de Caracho 3000 is Peter Hubertz winnaar geworden van de F3B Eurotour 2005. M.a.w. aan de modellen ligt het niet en dus absoluut wel aan mij. Hopelijk kan ik wat verbeteren door veel te trainen en de modellen anders af te stellen. Hieronder laat ik het probleem zien.

 

Door snel na elkaar te starten heb ik vandaag geprobeerd te voorkomen dat de weersomstandigheden van invloed zouden zijn op de metingen. Gelukkig waren de omstandigheden vrij rustig. Ook heb ik de duurtaak pas aan het einde van de dag gevlogen met beide modellen om zodoende de thermiek te ontwijken. Met thermiek vliegt namelijk alles 10 minuten. Ook heeft een clubgenoot voor mij getoeterd bij basis B tijdens de afstands- en speedtaak.

 

Als eerste 4x de afstandstaak. (In de grafiek: Cara = Caracho 3000 & Cros = Crossfire) De starthoogtes zijn uit de grafiek te halen. Wat ik ook interessant vind om te weten is de hoogte die het model erbij pakt ná het afduiken. In de grafiek heb ik dat aangegeven achter het gewicht van de ballast. Deze hoogte is afhankelijk van het model, maar ook van de lijnspanning vlak voor het afduiken. De lijnspanning moet zo groot mogelijk zijn. Bepalend hiervoor is de positie van de starthaak, stand van alle 6 stuurvlakken, snelheid van het model, hoek t.o.v. de startlijn, thermiek, wind en vast nog wel meer.

 

Afstandstaak:

 

 

 

Speedtaak:

 

 

 

Duurtaak:

 

 

 

Ik heb de modellen zelf moeten gooien. Ook heb ik de lier zelf moeten bedienen. Op een wedstrijd is dit niet geval. De start is dan minstens 10 meter hoger (bij mij tenminste). Je hoeft je dan alleen op het sturen te concentreren. In dit geval blijven de gegevens vergelijkbaar.

 

Goed te zien in de grafieken is de betere starthoogte van de Crossfire.

Dit voordeel wordt bij de afstandstaak echter niet benut. Er zijn een aantal variabelen tijdens de vlucht:

1) stand van de stuurvlakken (alle 6)

2) vleugelbelasting (toegevoegde ballast)

3) zwaartepunt (opgegeven 97 mm, gevlogen 102 mm)

 

Door wat spionage- en rondvraagwerk heb ik wat ideeën voor verbetering:

1) de vleugelkleppen kunnen gerust iets negatief (omhoog) gezet worden tijdens de afstandsvlucht.

2) er kan relatief veel ballast gebruikt worden bij de afstands- en de speedtaak.

3) van het wijzigen van het zwaartepunt verwacht ik niet veel, maar ik ga het wel proberen naar voren te verschuiven.

 

Bij de speedvluchten is goed te zien dat bij terugvliegen naar basis A de Crossfire veel hoogte verliest. Zelfs zoveel dat de hoogte vlak voor het aanduiken niet veel meer verschilt van de hoogte op datzelfde moment van de Caracho 3000. Misschien 2 betere momenten voor de Caracho, maar dan ook 2 mindere voor de Crossfire. Dat is een beetje teveel toeval, maar het kan. Ik ga ook daar eens op letten de volgende keren. Ondanks dit alles vliegt de Crossfire veel harder, makkelijker / stabieler.

 

Net als bij de afstandstaak zijn dezelfde variabelen van toepassing. Ik twijfel alleen niet zo aan het zwaartepunt van de Caracho. Daarvoor in de plaats komt het instelhoekverschil. Dat heb ik d.m.v. plakbandjes gewijzigd. Daar ga ik nog eens mee rommelen. Misschien moet de V-staart dan toch "up" getrimt worden voor de duurtaak. Dat had ik de eerste vluchten omdat het model toen uit zichzelf ging duiken. Misschien is er een middenweg waar ik nu te ver vandaan zit.

 

Zoals gezegd presteren de modellen op thermiek excact hetzelfde. De Crossfire draait prettiger om zijn top-as door die kruisstaart. Ook is de starthoogte weer beter. En de Caracho 3000 heeft een iets betere vleugel voor thermieken. Dat heft elkaar dus op. Dat is een conclussie na vele vluchten.

 

Wat de consequentie voor de starthoogte is m.b.t. de toegevoegde ballast is niet uit de grafieken te halen.

Het lijkt mee te vallen is mijn voorzichtige conclusie. En dan kijk ik voornamelijk naar vele voorgaande vluchten. Door veel te wisselen (wat ik nooit heb gedaan) van ballast krijg je daar ook een beeld van. Genoeg te doen dus het komende voorjaar.

 

Commentaar 8 jaar later in 2014:

In de tussentijd zijn er veel ontwikkelingen geweest. Inmiddels weten we dat het terugvliegen naar basis A veel hoogte kost en te voorkomen is door direct na de jump al richting basis A terug te draaien. Tijdens de bijna loodrechte stijgvlucht dus. Deze stijgvlucht is in de tussentijd ook steiler geworden dan in 2005 en eerder. Dit terugdraaien naar basis A kun je doen bij zowel de afstands- en speedtaak. Iets anders dat interessant is om hoger te starten is het toepassen van 2 of 3 startstanden. Meer daarover is te lezen in de verslagen van seizoen 2013 en seizoen 2014. Nog weer een andere ontwikkeling is het langer aanduiken tijdens de speedtaak. ook heeft EMC-Vega niet stil gezeten. Herr Einck heeft de Megaline geïntroduceerd. Een lijn die sterker is en meer rek heeft. Je kunt dus 0,1 - 0,2 mm dunnere lijnen gebruiken. Deze lijn gedraagt zich nog meer als elastiek waardoor het model nog harder afgeschoten wordt en zodoende hoger start.

Nieuwe schakelaars voor in de modellen

 

6 november blijkt een uitstekende dag om te vliegen. Gelukkig had ik dat gisteren al bedacht. De accu's zijn geladen en de sociale verplichtingen uitgesteld. Eenmaal bij het veld blijken er koeien op te staan. Dat is een grote tegenvaller, maar niet onoverkomelijk. Het valt niet mee om in je eentje zo'n 15 koeien van achteruit het veld via een doorgang bij de ingang vooraan naar een naast gelegen veld te krijgen. Uiteindelijk is het gelukt. Omdat een meter of 60 aan omheining van dit veld ontbreekt heb ik daar een reserve klos startlijn voor gebruikt. Ik heb toen i.v.m. de windrichting alle spullen naar achter in het veld verplaatst. Een hoop gesjouw: 250 meter met een zwaar beladen karretje. Daar heb ik eerst de Caracho 3000 in elkaar gezet vóór het opstellen van de lier. Deze volgorde is in het verleden verstandig gebleken. Als "iets" van het model niet werkt ben je tenminste niet voor niets een half uur bezig geweest met het opstellen van de lier.....

 

Bij het aanzetten van het model merkte ik iets vreemds. Ik heb toen de schakelaar uit gezet en daarna weer aan. Alles werkt naar behoren. Ik heb me daar verder niet meer mee bezig gehouden.

Daarna heb ik de lier opgesteld en uitgericht enz.

 

Waarom ik dit zo uitgebreid vertel?

 

Het model weigerde elke dienst toen ik klaar was om te vliegen.   

Niet vliegen dus!!!!!!!!!

 

Tot mijn grote ergernis natuurlijk.

Mijn ergernis werd nog groter toen ik zag dat 1 koe door mijn omheining was gekropen en uit nieuwsgierigheid een kijkje kwam nemen. In de hoop dat dat beest dezelfde weg terug zou weten joeg ik die wandelende hamburger terug.

Maar natuurlijk wist dat stuk barbeque vlees de terugweg door de omheining niet meer. Sterker nog er breekt paniek uit en die melkfabriek begint keihard de verkeerde kant (over de lijnen richting mijn spullen) te sprinten. Door er achteraan te speren en de weg af te snijden krijg ik die idioot halverwege tot stilstand.

Toen kon ik weer terug naar de doorgang (zonder koe), met ogen in mijn achterhoofd, om eerst mijn omheining weg te halen. Daarna kon ik weer naar dat beest met die gele plastic oorbellen om samen naar de doorgang te lopen. Gelukkig had die slimmerik door dat er nu wel een doorgang was. Voor straf ben ik er achteraan blijven rennen tot het uiterste hoekje van het naastgelegen veld. Daar heb ik compleet buiten adem met een hartslag van 200 gewenst dat ik haar binnenkort op mijn bord zou aantreffen.

 

Dus 3 uur later kom ik met alvast beginnende spierpijn en onverichter zaken weer thuis.

 

Conclusie: Deze schakelaars kunnen voor problemen (van verschillende aard) zorgen:

 

 

Artikel Nr. 3934

Artikel Nr. 3934.1

Artikel Nr. 3934.3

Artikel Nr. 3046

 

 

Als je dan een schakelaar wilt i.p.v. een perfecte 2 mm goudstekker omdat Jan en alleman het model aan en uit moet kunnen zetten, neem dan iets van  http://apem.com/  zoals in de afbeelding hieronder:

 

 

Dìt zijn eigenlijk 2 schakelaars in 1. Ze zijn speciaal voor outdoor ontwikkeld. Vreemd genoeg kost die schakelaar van Graupner 19,90 Euro en de APEM's hierboven 4,- Euro. Terwijl deze schakelaar 100x beter is. Dan solderen we d'r zelf wel even een laadsnoertje aan.....

---

 

Eerste training 2006

 

Eindelijk na 4 1/2 maand blijkt 19 maart een geschikte dag om te vliegen. Er waren al eerder een paar mooie dagen voorbij gegaan. Proefondervinderlijk heb ik echter vastgesteld dat het voor deze hobby niet kouder moet zijn dan +5° Celcius. Bovendien moet de Forsythia van teammaat Nico eerst in bloei:

 

 

 

Eenmaal aangekomen op het veld kost het nog een uur om alles klaar te maken. Aan het eind van de dag ben je bijna dezelfde tijd kwijt met afbreken. De combinatie van kou en een bevroren hobbelig weiland is dan oncomfortabel en slecht voor je humeur. Vandaag voldeed alles dus wel aan mijn wensen (6° Celcius). Tenminste dat dacht ik. Bij de 1e start met de Caracho 3000 werd het model erg wazig als gevolg van laaghangende bewolking. Bij de 2e start verdween het model zelfs even. Dit is te zien in de onderstaande grafiek. Ik moet op ca. 220 meter heel snel zo'n 25 meter aan hoogte kwijt. Ondanks dit heb ik toch nog 10 minuten kunnen halen. Ik blijf me daarover verbazen. Tot 10 jaar terug hadden we met deze omstandigheden moeite om 6 minuten te vliegen. Het wedstrijdreglement was destijds ook gebasseerd op 6 minuten duurtaak. Inmiddels is dit dus verlengd naar 10 minuten. Ondanks de relatief kleine groep F3B wedstrijdvliegers heeft deze sport zich toch sterk ontwikkeld. De verbeteringen zijn vooral terug te vinden in het reduceren van de vleugelbelasting, weerstand en het verbeteren van de aerodynamische eigenschappen.

 

 

 

Met name het vleugelprofiel is aan ontwikkeling onderhevig. Met 2 truien, 1 dikke jas en 2 broeken had ik de kou (wind-kracht 2 maakt het kouder) nog best even kunnen trotseren. Helaas werd het steeds grauwer. De kans dat ik daarmee het model bij een volgende start weer in de wolken zou gaan starten was te groot. Het is dus bij 2 starts gebleven

---

 

Mechanische verbeteringen

 

 

Om te voorkomen dat hoog gras de startlijn hindert bij het opwikkelen over de hele liertrommelbreedte heb ik de lier op pootjes gezet. Dit is inmiddels noodzakelijk gebleken. En het leuke is dat de onderlijn (onder spanning) nu zelfs de eerste 30 meter vanaf de lier het gras niet raakt. Als je ooit 200 meter lijn (handmatig) door het gras hebt getrokken weet je dat dit gepaard gaat met flink wat weerstand. Alle reden dus om tevreden te zijn met dit onverwachte neveneffect. Het betreft echter maar 30 van de 200 meter.

 

Belangrijk bij een (brede) lier is het uitrichten. Als de trommel niet haaks op de onderlijn staat, wikkelt alles aan 1 kant op. Dan wordt er geen gebruik gemaakt van de hele breedte. Hier was nou juist alles om te doen. De combinatie van de onderlijn van de grond af en het uitrichten heeft geresulteerd in een innovatief hoogstaand werktuigbouwkundig systeem dat door de geleerden nog wel innovatief en hoogstaand moet worden bevonden. Namelijk de diabolo, Zie hier:

 

 

 

 

De onderlijn ligt op de diabolo:

 

 

 

De diabolo moet zo licht mogelijk zijn zodat het makkelijk meedraait als de lijn wordt ingehaald. Daarom is een malletje gemaakt van een stalen positieve mal die ik zelf gedraaid heb op een draaibank.

 

 

 

 

 

Ik heb er 1 gemaakt om eens te proberen. Het is de bedoeling dat de diabolo ca. 50 meter voor de lier wordt neergezet. Dan heb je nog 150 meter tussen de diabolo en de keerrol. Dan zou je om de 50 meter nog 2 extra diabolo's in kunnen zetten als je de onderlijn van het gras af wilt houden. M.b.v. "het lier-uitricht-vizier" (op de foto's hieronder zichtbaar) is de lier perfect haaks uit te richten op de diabolo dankzij de hoekverstelling van de lier. De eerste tests waren echter niet positief. Door de zijwind werd de onderlijn telkens van de diabolo af geblazen. Nu is dat niet meer mogelijk omdat ik 4 vertikale pennen heb gemonteerd zoals hierboven zichtbaar. 

 

Ook hier weer een mogelijk positief neveneffect: Ik heb nu al een paar wedstrijden gevlogen op velden (vooral internationaal) die glooien. Het betreft dan steeds een "berg" i.p.v. een "dal". Op deze afbeeldingen is de diabolo gemonteerd op een as van 750 mm lang. Ik heb ook assen van 250 mm. Eenmaal in de grond komt de diabolo dan nog maar net boven het maaiveld uit. Door de V-vorm van de vork waar de diabolo in draait kan de bovenlijn nergens achter blijven haken. I.p.v. in de bodem te snijden, loopt de onderlijn mooi over 1, 2 of 3 diabolo's.

 

Er zijn 2 problemen:

1) Het moet volkomen betrouwbaar zijn en storingsvrij werken.

2) De lijn moet niet doorgesneden worden door lijnen van andere teams bij het inlieren omdat deze niet plat op het gras ligt. Dat houdt in dat er geen diabolo vlakbij de keerrol moet staan. Het zal door trainen duidelijk moeten worden.

 

Dan nog het uitrichtvizier.

Ik heb geprobeerd foto's te maken van "het lier-uitricht-vizier", maar dat valt niet mee. Hopelijk wordt het toch duidelijk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

11 juni de 2e wedstrijd in Woensdrecht

 

Vandaag 11 juni was de 2^e F3B wedstrijd van dit seizoen in Woensdrecht. Met een aangepast team gingen we de voorspelde hitte van minstens 30 graden trotseren. Omdat dit voor mij – achteraf gezien - een opmerkelijke dag was beschrijf ik wat uitgebreider de wedstrijd.

 

Team

Door de nog steeds - en hopelijk voor het laatst – afwezige Nico van den Burg en de alleen vandaag afwezigen Jan van Esch en Eric Velthuizen, hebben we oudgediende Daan Burema bereid gevonden om ons te versterken. Samen met Sander Lelie (inmiddels een vaste kracht) en vliegers Theo Volkers, Hans Bakker en ik vormden we toch een team van 5 personen. Vorig jaar kampte de organiserende club op vliegbasis Woensdecht met een ernstig tekort aan helpers. Daar waren we dit jaar dus op bedacht. Omdat ik vind dat het niet de bedoeling is dat deelnemende teams hun eigen helpers aan de wedstrijdorganisatie ter beschikking stellen, heb ik voorafgaand aan de wedstrijd met Daan en Sander besproken dat zij zich beschikbaar stellen als dit niet ten koste gaat van onze prestaties en hun plezier.

 

Woensdrecht

Nadat we anders dan voorgaande jaren de toegangspoort van vliegbasis Woensdrecht waren gepasseerd werd het duidelijk dat er dit jaar nog minder helpers van de organiserende club aanwezig waren dan vorig jaar (totaal 2). De oorzaak hiervan is o.a. te vinden in de poule wedstrijd Nederland – Servië Montenegro (WK voetbal) en de voorspelde temperatuur van 30 graden. Omdat we dit jaar vliegen met 4 teams zijn er dus al 8 juryleden nodig onder de rakken bij basis A en B tijdens de afstandstaak. Daarnaast moet de wedstrijd ook nog geleid worden door een wedstrijdleider. Voor een competitie met 4 teams heb je dus minimaal 9 helpers nodig.

 

Wind

Doordat de wind volledig dwars op het veld stond werd het een dagje starten met uitbreken, om de keerrol vliegen en ander kunst- en vliegwerk. Uit ervaring wisten we dat de wind later zou gaan draaien. Dit bleek te kloppen zodat we halverwege de dag de lieren 180 graden omgesteld hebben. Achteraf wel een goede beslissing, alleen stonden we nu nog steeds uit te breken bij de start, hetzij de andere kant op. En dat op het enorme grasoppervlak van Vliegbasis Woensdrecht.

 

Wedstrijd

Deze dag verliep niet geheel vlekkeloos. Omdat nu alle teams behalve hun eigen spullen ook de apparatuur voor de wedstrijd in orde moesten maken, begonnen we veel later dan gepland. Deze dag zou wat langer gaan duren. Helaas moest teamgenoot Daan deze (zondag) avond nog werken. Hij had gehoopt op een paar uurtjes rust tussen thuiskomen en werken.

 

Om tactische redenen was mijn keus vandaag gevallen op de Crossfire. Fijn als je de sterke en zwakke punten van je beschikbare vloot kent. Ik was in de eerste groep ingedeeld voor de duurtaak. Bij gebrek aan helpers moesten de coaches de officiële stopwatches zelf bedienen. Direct na de start kwamen mijn tegenstanders en ik erachter dat van thermiek even totaal geen sprake was. Al zou je dat wel verwachten op zo’n mooie ochtend. Om een lang verhaal over deze taak kort te houden:

Het kwam voor mij neer op 2 vluchten binnen de werktijd (van 12 minuten) MET als aantekening dat de werktijd nog niet voorbij was na de landing bij de 2^e vlucht. Dit was voor mij een volledig nieuwe ervaring.

Als je gaat herstarten tijdens de duurtaak is het van groot belang dat de coach de tegenstanders goed in de gaten houdt. Hun en mijn gevlogen tijd en de werktijd zijn doorslaggevend om een beslissing tot herstarten te nemen. Als de beste tegenstander ca. 5 minuten vliegt EN je komt zelf niet verder dan 4 minuten EN je hebt nog een werktijd van 6 minuten, dan is het duidelijk dat je moet herstarten. Je moet dus in een korte tijd, heel snel belangrijke beslissingen nemen. Op zich is er niks aan de hand als de rest in de groep net zo dramatisch presteert. Helaas voor mij vloog dus iemand 5.18 minuten terwijl ik ook de 2e vlucht niet verder kwam dan 4.15 minuten. Gelukkig worden ook  punten gegeven voor de landing. De vlucht was uiteindelijk toch nog goed voor 882 punten. Mijn tegenstanders hebben dus punten weggegeven bij de landing. Achteraf verwijt ik mezelf dat ik op de verkeerde plek thermiek heb gezocht. Door de afstands- en speedtaak nu goed te vliegen zou er niks aan de hand zijn. Met ca. 2800 punten voor 1 ronde kun je best een keer aankomen.

 

Na de duurtaak volgde de afstandstaak.

Een week eerder had ik de Crossfire stevig beproefd voor de afstandstaak. Ik was namelijk totaal niet tevreden over de prestaties van dit model tijdens deze taak. Al eerder heb ik op deze site beschreven dat ik wat instellingen zou gaan proberen die flink afwijken van wat gebruikelijk is. Die instellingen heb ik tijdens de laatste training voor deze wedstrijd dan ook uitgeprobeerd. Dit gaf een verrassend positief resultaat. Ik moest tijdens de wedstrijd even over een hoge drempel om met deze nieuwe instellingen te gaan vliegen. Omdat ik voor mijn gevoel bezig was met DE schrapronde van dit jaar werd de drempel weer iets lager (met 6 ronden valt de slechtste uiteindelijk af, met 8 ronden de 2 slechtste). Direct na de start konden we vaststellen dat we met dezelfde groep weer in een super slecht gebied aan het vliegen waren. Niks aan de hand als iedereen in deze groep maar even beroerd presteert. Ik kwam samen met Erik (model Victor) niet verder dan 8 rakken. Toch nog 1000 punten!

 

Omdat ik als 2^e moest starten bij de speedtaak kon ik alleen vergelijken met mijn voorganger. Omdat mijn start beduidend hoger was, was er geen reden om over te starten. Ondanks strak sturen en een goede indeling kwam ik niet verder dan 22,5 seconden. Het was dus bij de speedtaak ook geen verrassing dat de thermiek ergens uithing waar ik in ieder geval niet was. Een stuk sneller dan mijn voorganger, dat wel, maar helaas voor mij kon iemand anders zijn kunstje wel uitvoeren tijdens gunstige omstandigheden. Goed voor ca. 17,0 seconden. Dan hou je met 22,5 seconden maar 793 punten over. Dit leek echt mijn schrapronde van 2006 te worden. 

 

De keuze voor de Crossfire was achteraf goed. Voor de duurtaak is het model gewoon goed en vergelijkbaar met mijn andere model: de Caracho 3000. Voor de speedtaak behoort dit model internationaal tot de besten en voor de afstandstaak heb ik voor de Crossfire nu ook een goede setting gevonden. Helaas kon ik in deze eerste ronde de score van de duurtaak niet compenseren met een goede speedvlucht.

 

Alti2 grafiek van ronde 1:

 

 

 

 

 

De 2^e ronde heb ik ook gevlogen met de Crossfire. Deze ronde vlogen we in omgekeerde volgorde t.o.v. de 1^e ronde. Na het omzetten van de lieren begonnen we dus met de speedtaak. Omdat we na mijn 1^e start twijfelden aan de hoogte en aan het gunstige moment heb ik een herstart gemaakt. Aan de grafiek hieronder is te zien dat ik dat beter niet had kunnen doen. Je kunt zien dat de 1^e start hoger is en dat het moment gunstiger was. Bij het terugvliegen verlies ik na de 1^e start veel minder hoogte dan bij de 2^e start.

Wederom een tijd van ca. 22,5 seconden tegenover een tijd van ca. 17,0 seconden. Het begon een gewoonte te worden. Bij de 2^e afstandsvlucht vond ik een goede tegenstander in Frits met zijn Fletcher. Door de juiste tactiek en mijn nieuwe afstands-setting vloogik 1 lap meer dan Frits. Dat was met 1000 punten weer een opsteker. De dag afsluiten met een goede duurvlucht zou fijn zijn. Doordat we erg gehinderd werden door de felle zon kregen we een demonstratie van verschillende startmogelijkheden voor de 2e duurtaak. Langs de zon (Frans van Peer), recht door de zon (Frits Donker Duyvis) en over de zon (ik). De 1^e 2 gaven het beste resultaat. Mijn start was niet slecht, maar wel minstens 50 meter lager. Ik maakte me geen zorgen omdat ik lager in dezelfde thermiekbel cirkelde. Mijn tegenstanders stegen echter hard bij mij weg en helaas raakte ik het stijgende gebied kwijt. Ook na systematisch uitkammen kon ik hun thermiek niet meer vinden. Omdat mijn zoektocht op andere plaatsen ook niks opleverde landde ik de Crossfire op ca. 7.30 minuten. Dat was dus 2.30 minuten te vroeg.

 

 

Alti2 grafiek van ronde 2:

 

 

 

Alles bij elkaar opgeteld was dit geen handige dag. Te wijten aan pech en niet slim genoeg vliegen. Vorig jaar won ik deze wedstrijd. Ik kan me niet herinneren dat we toen als team gesproken hebben over leermomenten. 2 weken na deze wedstrijd van vandaag komen nog steeds nieuwe ideeën bij mij/ons op. Voornamelijk om dergelijke fouten en pech in de toekomst te vermijden. Een goede vaste en ervaren coach als Nico is ook erg waardevol. Maar die conclusie had ik al getrokken. Hopelijk kan hij er weer snel bij zijn.

 

Strafpunten

Wat op een of andere manier niet opvalt als je een wedstrijd aan het winnen bent, valt wel op als niets gaat zoals je wilt:

- Er is geland op de startlijnen. Goed voor een penalty van 100 punten. Is niet bestraft.

- Eén team is vergeten de rem op de lier te zetten tijdens de start. Goed voor 0 punten. Is niet bestraft.

- Het model is door 1 team meer dan 3 meter verwijderd vanaf de lier opgegooid. Is niet bestraft.

- Er heeft een onduidelijke loting plaatsgevonden voor de laatste duurvlucht van de dag. Is nog steeds onduidelijk (ik was namelijk graag ingeloot). Opvallend is dat deze onreglementaire acties uitgevoerd werden door deelnemers die boven mij geëindigd zijn. Door gebrek aan helpers heeft de wedstrijdleider geen overzicht meer gehad tijdens de wedstrijd. Al ben ik door de wedstrijdleider wel berispt voor een ongebruikelijke landing bij mijn herstart tijdens de 1^e duurvlucht. De hierboven genoemde punten kun je de wedstrijdleider niet kwalijk nemen. Als subcommissie kun je je wel afvragen of deze wedstrijd wel gevlogen had moeten worden met deze omstandigheden, die voorafgaand aan de wedstrijd bekend waren. Weinig tot geen helpers en tropische temperaturen. Om de onderlinge vriendschap en de sfeer tijdens de wedstrijd en in de toekomst niet aan te tasten bekritiseer ik niemand behalve mezelf vandaag. Ik vind dit wel een leermoment voor F3B Nederland.

 

De dag begon om 5.15 uur. Mijn parkeerplaats reed ik op om 21.15 uur na een vermoeiende terugreis omdat plotseling de A27 afgesloten bleek (onderhoud). Een zware moeizame dag en toch heb ik erg slecht geslapen.

 

De beste 3 van vandaag:

 

 

 

De uitslag van vandaag:

 

 

 

---

10 september de 3e wedstrijd in Nuland

 

Zondag 10 september was de 3e en laatste wedstrijd van dit seizoen in Nuland. Ik heb deze wedstrijd moeten laten schieten i.v.m. een tijdelijke nieuwe hobby. Hopelijk kan ik de beide hobbies combineren in de nabije toekomst. Ik heb van deze wedstrijd alleen de uitslagen en een fotootje.