De Fosa Lift
Eind juni 2012 besteld en eind september 2012 in huis. Zo kan het dus ook. En wat een perfectie. De vleugels, stabilo en neusconus sluiten mooi strak aan. Een kwestie van apparatuur inbouwen, d.w.z. alleen de servo's voor de V-staart (in de vleugel zijn ze al ingebouwd), de ontvanger en de accu, en vliegen maar. Al is het nog geen 2013, hier toch alvast een verslagje over de Fosa Lift in oktober 2012
Apparatuur In de vleugel van de Radical Pro zijn 4 Graupner DS3068 servo's ingebouwd en daar ben ik tevreden over. Die wilde ik in de Fosa ook wel weer hebben. De Graupner DS3288 werd mij echter geadviseerd. 2mm platter, bijna 2x zo sterk bij hetzelfde voltage en ca. 25,- Euro per stuk goedkoper. OK dan! Voor de V-staart blijkt slechts 1 type servo geschikt te zijn, en dat is de Graupner DS3728. Helaas is hier op een of andere manier slecht aan te komen. Toen ik uiteindelijk een zaakje in Oostenrijk vond die ze kon leveren heb ik er direct een aantal aangeschaft. Voor het ontvangst vertrouw ik weer op de Weatronic Smart 8. Daar heb ik nog geen slechte ervaringen mee. Het was een beetje passen en meten, maar ook in de Fosa Lift passen 4 Sanyo Eneloops van 1900mAh. Beter bekend als de Eneloop 2000...
Ballast In de Fosa Lift kun je je ballast kwijt in de vleugel en in de romp. Daar is slim over nagedacht. Met alleen een ballastmogelijkheid in de vleugel, zoals bij de Radical en de Crossfire, kun je niet op het laatste moment je ballast wijzigen aan de hand van de omstandigheden boven het veld. Je moet namelijk beide vleugelhelften losmaken (plakband en stekker) om je ballast te wijzigen. Bovendien zul je bij 2 van de 3 taken ballast toe moeten voegen wat pleit voor eenvoudige toegang. Bij de speedtaak in de regel meer dan bij de afstandstaak. De bouwer van dit model, Jiri Baudis, heeft bedacht dat je de ballast voor de afstandstaak kwijt kunt in de vleugel. Dan zit je op zo'n 2900 gram. Dat is voor afstand toch wel het minimum. Eventuele extra ballast voor de afstandstaak of voor de speedtaak kun je kwijt in de romp. Dat is dan zo'n 500 gram extra. Je hoeft je vleugelhelften nu maar één keer los te maken per ronde. Dat is comfortabel en je kunt dus sneller inspringen op de omstandigheden. Er is alleen een nadeel aan deze ballastkoker in de romp. Daar kom ik zo op terug.
Inbouwen Eerst de snoertjes, servo's en de ontvanger plaatsen. Daarna vaststellen of het accupakket dat je in gedachten had ook past...
Voor de vleugelhelften maak altijd gebruik van de "groene MPX Hochstrom connectoren". Deze stekkers hebben 6 pennetjes en dat is precies het juiste gewenste aantal per vleugelhelft. Nog net te zien op de afbeelding hieronder is dat alleen het pulssnoertje met de ontvanger verbonden wordt. De plus en min heb ik losgeknipt, omdat ik de servo's niet gevoed wil hebben via de ontvanger. Hierover verderop meer.
Een afbeelding van mijn 3e hand:
Als elektrisch schema houd ik altijd de volgende aan: (klik voor groter formaat)
Een veiliger schema is er volgens mij niet. Even wat opmerkingen hierbij:
Afbeelding 1: De bedrading naar de servo's apart.
Afbeelding 2: Het gesoldeerde accupakket. De pulsdraad kun je natuurlijk weglaten.
Afbeelding 3: De "loshangende" groene MPX Hochstromconnector. De 6 draadjes zijn ingegoten met van die warme lijm. Dat is namelijk de plek waar je de stekker vast houdt bij het lostrekken. Dan wil je niet de soldeerverbinding belasten.
Nu we toch bovenstaande foto voor onze neus hebben. De ballastkoker en zijn enorme nadeel, daar zou ik nog op terugkomen. Eenmaal gevuld met ballast weegt deze koker 500 gram. Bij een stevige landing, en die heb je ook na afloop van de afstands- en de speedtaak, wil deze koker maar één ding: Naar voren! Op de foto hieronder is te zien waar die dan tegenaan "beukt"; De servo's. Omdat de koker niet fatsoenlijk te verlijmen is achterin de romp i.v.m. de stuurstangen heb ik aan weerszijden tussen de koker en de romp met wat glasmat de koker aan de romp verlijmd. Ondanks dit ben ik er nog steeds niet helemaal kapot van. Jaren geleden had ik een elektrozwever die zijn vliegaccu "kwijt kon" door via de cockpitkap naar buiten te schieten vanaf een hellinkje in de romp. Dat gaat hier niet op, maar zou je wel graag willen.
De koker kan bij een slechte lijmverbinding dus tegen de servobevestiging aan botsen. Je zou bij een haastige herstart maar niet in de gaten hebben dat het servoplankje loszit... Om die reden heb ik het servoplankje rondom (boven en onder) verlijmd met glassnippers verdikte epoxy.
Over het servoplankje is volgens mij net zo lang nagedacht als voor het ontwerp van het hele model. Omdat de ballastkoker half boven de achterste servo zit kun je dus nooit bij de bevestigingsschroefjes van deze servo. Dat heeft meneer Baudis opgelost door het servosteuntje strak in het multiplex schotje te schuiven. Het was handig geweest als hier een beschrijving voor bij het model had gezeten. Uiteindelijk snapte ik wat de bedoeling was. Ik kan me voorstellen dat meer modelvliegers hier moeite mee hebben.
De volgende afbeelding is een eerder getoonde foto, maar dan even ingezoomd. Ik heb lang nagedacht over het inbouwen van die 2x 2,4 GHz antennes van de Smart 8. Ik heb ook lang mijn twijfels gehad over 2,4 GHz, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik geen snars verstand heb van die 2,4 GHz techniek en bovendien de 35 / 40 mHz techniek (antenne van 1,0 meter) gewend ben. Maar om een lang verhaal kort te maken: Mits je een "rompvoorkant" hebt die niet van koolstof of Aramide weefsel is werkt dit goed. Ik heb een stukje "bowdenkabel-buitenbuis" gebruikt om de antennes in door te voeren. Het schijnt dat de laatste 3 cm 90 graden t.o.v. elkaar moeten liggen, vandaar de knik. Je zou ze ook uit de buurt moeten houden van bedrading en apparatuur. Dat kan in een F3B model simpelweg niet. Waarschijnlijk allemaal redenen voor mijn "angst". Om die angst weg te nemen heb ik de reikwijdtetest 3x op 3 verschillende manieren gedaan. Daarna de eerste start ca. 70 meter hoog gemaakt. De tweede ca. 150 meter en daarna voluit en een eindje wegvliegen. Geen probleem. De Weatronicset gaf af en toe een klein piepje, maar daar bleef het bij.
De 2 bowdenkabeltjes om de 2 antennes in door te voeren:
Het resultaat Eenmaal klaar weegt de Fosa Lift 2135 gram. Dat is exact evenveel als mijn Crossfire, die ook dezelfde afmetingen heeft. Op het moment dat ik dit verhaal intik heb ik 2 dagen gevlogen en kan ik wat meer zeggen over de kwaliteit van de Fosa Lift. De vleugelhuid van de Crossfire is een stuk beter van kwaliteit. De Crossfire is anno 2013 7 jaar oud, heeft veel vlieguren en de vleugel ziet er beter uit dan de Fosa nu al. Bij de Fosa zie je de huid "rimpelen" ter hoogte van de servo's en de ribben (ribben? Ja er zitten ribben in de vleugel. daar kom je achter als je de servosnoertjes wilt doorvoeren...) en ook de gebruikte lak is van een matige kwaliteit. De vleugels van mijn eerdere F3B modellen kon je met een redelijk agressief schoonmaakmiddel (soms noodzakelijk) schoonmaken. Dat kun je bij de Fosa niet doen. Kwetsbaarder en toch even zwaar. Dat is jammer.
De ballastmogelijkheden. Origineel is maximaal 3435 gram vliegklaargewicht mogelijk. Dat vond ik wat weinig. Helemaal nadat ik o.a. het Nederlands F3F team heb zien vliegen tijdens het WK F3F in Rügen begin oktober 2012... Ik heb daarom 8x pennen van rond 8mm gemaakt van 60 gram per stuk die in de 2 vleugelverbinders kunnen. Dan krijg je deze tabel:
Niet alleen voor het F3F vliegen is 3400 gram te weinig. Ook in Nederland met een beetje wind en thermiek wil je toch zwaarder kunnen vliegen. Ik tenminste wel.
Het vliegen met de Fosa lift Verrassend is dat maar een paar gram lood in de neus van het model toegevoegd hoefde te worden. Het zwaartepunt heb ik op 105mm vanaf de voorlijst gehouden. M.b.v. Google heb ik wat waarden zoals uitslagen, positie starthaak en zwaartepunt gevonden. Dat had er natuurlijk bijgeleverd moeten worden, maar de doelgroep is waarschijnlijk niet de beginnende F3B of F3F vlieger... De starthaak heb ik op de aangegeven positie geschoven. Verder naar voren kan ook niet. De uitslagen en instellingen heb ik gekopieerd van de Radical Pro. Dat bleek na de eerste start erg in de buurt te komen. Ik heb de volgende instellingen t.o.v. de Radical Pro gewijzigd: - Een nog kleinere uitslag op het hoogteroer. - Zwaartepunt op 106 - 107 mm. - Meer down meemixen tijdens het eerste gedeelte van de start. - Meer down meemixen tijdens de landingsstand (butterfly). - Uitslagen op de rolroeren groter.
Ik heb nu 15 starts gemaakt waarvan vier thermiekvluchten. Zonder thermiek en met een matige starthoogte zijn de 10 minuten redelijk eenvoudig volgevlogen. Verder heb ik het idee dat de Fosa Lift strakker vliegt tijdens de afstands- en speedtaak dan mijn voorgaande modellen. Misschien heeft de langere staartboom daar mee te maken. Ook was ik niet gewend aan flaps die zo goed als 90 graden omlaag kunnen tijdens de landing. Zeker met een "leeg" model komt het model dan op "wandelsnelheid binnen" (waardoor je bijna tussen de koeien of in het hek van het naastgelegen weiland landt).
Over de 4 Graupners DS3288 ben ik nog niet volledig tevreden. Als ik ze vergelijk met de DS3068 vind ik het terugkeren naar de middenstand maar matig. Als de instellingen binnen een 0,5mm liggen is het vervelend als de nauwkeurigheid van de servo minder dan dit is. Ik ben voor nu nog even voorzichtig met harde uitspraken, want de nauwkeurigheid zou ook voort kunnen komen uit de RDS Anlenkung. Ik ga er dus eerst maar eens uitgebreid mee vliegen voordat ik conclusies trek.
Omdat teamgenoten Robert en Ben ook met een Fosa Lift vliegen kunnen we d.m.v. hoogteloggers onze starthoogten vergelijken. Eerst de winter van 2012 / 2013 maar even afwachten...
14 april de 1e wedstrijd in het oosten van het land
Met uitstekende weersomstandigheden en een relatief grote groep van 15 deelnemers stonden we vandaag ergens in het oosten van het land. Lekker vaag dat laatste, maar dat moet helaas. 9.00 uur aantreden stond in de uitnodiging. Als je dat had aangehouden, zoals ik, was je samen met mij een half uur te laat geweest. Geen paniek. De boel stond in 45 minuten.
Het was de eerste mooie dag van het jaar. Samen met de deelnemers en toeschouwers van de Amstel Gold Race en de Rotterdam Marathon waren wij daar erg tevreden over. 6 maanden vrieskou is geen pretje. Veel vliegen is voorafgaand aan de wedstrijd voor niemand echt mogelijk geweest. Gelukkig zit iedereen in hetzelfde schuitje. Bij deze tak van sport heb je nog geen hoogtestages en Mallorca trainingen. De training op 2e Paasdag j.l. staat bij ons team nog goed in het geheugen. We braken 10 lijnen en verloren 3 parachutes. Vandaag waren de omstandigheden minder ruig.
Er waren weinig nieuwe modellen te zien. Een Freestyler van Roel Beijers en een Stinger van Erik Heijne waren nieuw. Het veld (de wei) was weer flink groot zodat we tegen de wind in konden starten. De dag begon wat grauw en daarmee vielen de eerste thermiekvluchten niet mee. Het kwam neer op zo hoog mogelijk starten om het jezelf makkelijk te maken. En dat hoge starten valt voor team Aeolus al helemaal niet mee. Dat is nog veel te wisselvallig en moet maar eens beter onder de loep genomen worden.
Wedstrijdleider Wout heeft het weer voor elkaar gekregen om een prima team van helpers bij elkaar te krijgen. Er zijn dus 9 helpers nodig voor een wedstrijd met 15 deelnemers. In dit geval zelfs een foutloze wedstrijd. Heel goed. Ook de deelnemers waren goed bezig. Niemand ging naar huis met schade.
Net als zo ongeveer iedereen mocht ik ook een pak slaag in ontvangst nemen. In dit geval van Frits die 27 rakken vloog tijdens de 2e afstandstaak waarbij ik achter bleef met 21 stuks. De oorzaak was ook direct duidelijk. Een slechte start met slechts 3200 gram vlieggewicht tegen een prima start met 3500 gram vlieggewicht. Met wat thermieken in de werktijd kon ik het hoogteverschil nog wel goedmaken, maar daarna legde ik het af op snelheid. Een goede les voor de volgende keer.
Teamgenoten Ben en Robert bleven ook niet vrij van slaag. Ben heeft 4x gestart en alle keren de lijnen gebroken waardoor een speedvlucht van ca. 21 seconden het resultaat was. Op zich nog een geluk. De speedvlucht daarvoor keerde hij zijn Fosa net te vroeg bij basis B waardoor een extra rondje gevlogen moest worden. Robert heeft wat punten verspeeld op thermiek en afstand, maar uiteindelijk wel als beste van ons team gepresteerd. Ons nieuwe teamlid Marc Mansveld heeft een uitstekende dag achter de rug. Met een voor hem relatief onbekend model, Viking, vloog hij een nieuw PR van ca. 22 seconden. Helemaal niet slecht en goed voor het moraal. We gaan voor een stijgende lijn. Hierna nog wat foto's, de uitslag en een filmpje.
Wedstrijdleider Wout wel erg alleen
Ben tijdens één van de twee ongelukkige speedvluchten
Nick werpt de Cyril van Ronald...
...die er een stukje mee gaat speedvliegen
Frits werpt zijn Fletcher...
...die nu in handen is van Ron
De Radical van Frans krijgt een zetje...
...die op zijn beurt heen en weer gaat vliegen
Ben moest wat goedmaken met de duurtaak
Ronald met de meeste trainingsuren van iedereen
Altijd een leuk plaatje
Marc was goed bezig
Team Freebird op een rij
Volgens mij gebeurt daar wat
Een met uitsterven bedreigde antenne van Erik
Jeroen 1 - Frits 2 - Frans 3
Hier nog een filmpje van de landing van Frans Vreugdenhil
De uitslag van vandaag.
11 en 12 mei, Eurotour F3B in Deelen
Dit weekend was slecht weer voorspeld. Dat kwam ook uit. Ondanks de prima organisatie konden maar 2 ronden gevlogen worden. Sneu voor sommige deelnemers die wel 2000 km. hadden gereden. Ook sneu voor alle Nederlandse F3B piloten die onder de rakken zaten, waaronder ik, of rondliepen met een microfoon.
Het gaf me wel gelegenheid eens te kijken hoe er nu door de internationale profi's wordt gekeerd bij basis B. Daar heb ik ook wat filmpjes van gemaakt. Ik heb ook de tijd geklokt vanaf het moment dat het model basis B uitvliegt tot dat het model er weer invliegt. Het komt er op neer dat als je op het signaal wacht voordat je aan je hoogteroer trekt je tussen 1,5 en 2 seconden bij je vliegtijd kunt optellen. Dat verklaard de missers in de filmpjes hieronder!
De winnaar van de speedcup met een gemiddelde van 14,0 seconden: Andreas Herrig.
In dit filmpje zijn laatste run in 13,15 seconden.
Tijdens de start uitbreken om beter tegen de wind in te starten: doet meneer niet aan. De 3 keerpunten tegen de wind in maken: doet hij ook niet aan. Strak sturen en niet wachten op het signaal: doet hij wel aan. Zo moet het dus!
Een filmpje over "Hoe het niet moet".
Ach, nog een filmpje over "Hoe het niet moet".
Er wordt wel getoeterd, maar dat kwam omdat een niet nader te noemen jurypersoon zijn zenuwen niet kon bedwingen. Deze vluchten moesten over en daar zullen de vliegers blij mee zijn. De uitslag en uitgebreidere verslagen zijn op internet te vinden. Ik ben zelf alleen op zondag geweest vandaar.
7 juni, zomaar een foto en een filmpje
En nog bedankt voor het avondje toeteren bij basis B Bertus!
Een maximaal gewicht van 3920 gram met windkracht 4. Eens proberen.
Leuk gefilmd en gemonteerd Rob!
16 juni de 2e wedstrijd in Swalmen
Vandaag waren we op bezoek in Swalmen bij MVC De
Stootkop. Hier kom ik al jaren en ik vind het altijd goed verzorgd,
ontspannen en gezellig. Dat maakt het de 2 uur durende enkele reis wel
waard. De eerste groep van 4 voor de duurtaak ging van start om 10.15 uur. Ik mocht daarin meevliegen. Na 6 minuten zaten 3 modellen hoog en droog en 1 model laag op ca. 80 meter hoogte. Dat model hoorde bij mij. Ik heb de 10 minuten wel gehaald, maar vraag niet hoe. Ik begin zo'n zondagochtend toch liever anders. De landing was slordig waardoor ik alsnog 22 punten verspeelde. In de grafiek hieronder van een tijdelijk HobbybobKing hoogteloggertje kun je zien dat ik relatief hoog gestart ben en dat ik in de eerste minuut blijkbaar ook door thermiek ben gevlogen. Dat is me ontgaan waardoor ik het later moeilijk gekregen heb.
Teamgenoten Ben en Robert kampten met hetzelfde
probleem waarbij Ben zijn Fosa Lift niet hoog kon houden en Robert het geluk
had dat de tegenstanders ook vroegtijdig landden.
Wedstrijdleider Arnout in actie: Ik zie een
boterham, koelbox, thermosfles en comfi tuinstoel
Weer zo'n mooie worp van Ron Gijzen
De mannen onder het rak serieus wanneer dat moest
Ronald als laatste deelnemer van de 1e speedronde gooit roet in het eten van mijn tot dan toe 1000 met een tijd van 15,9 seconden tegen mijn tijd van 16,8 seconden.
Hier een filmpje van de speedvlucht van Ronald Boerman (1000 punten)
Hier een filmpje van de speedvlucht van Jeroen Smits (919 punten)
Hier een filmpje van de speedvlucht van Frits Donker Duyvis (923 punten)
Hier een filmpje van de speedvlucht van Frans Vreugdenhil (936 punten)
Podium: Frits 1, Jeroen 2 en Ronald 3
De uitslag van vandaag
23 juni de 3e wedstrijd in het oosten van het land
Dit was een dag met hoogte- en dieptepunten en
alles daar tussenin. Om bij het begin te beginnen:
De gevolgen van deze opdeling heb ik eens beter
bekeken. Waarom?
Omdat de omstandigheden na het buitje niet anders waren dan daarvoor. En
daar is de regel wel op gebaseerd. Dit is na vandaag de tussenstand:
Dat heb ik uitgerekend, zie hier:
In kolom 1 zie je 2x een 1000 score omdat de
speedtaak opgeknipt is door een regenbui, geheel volgens het reglement. In
kolom 2 zie je de punten die iedereen gehad zou hebben zonder regenbui. In
kolom 5 zie je het verschil in punten van de deelnemers die in groep 2
gevlogen hebben met een 15,3 als 1000 score. Anders gezegd: Deze punten
hebben de deelnemers in groep 2 erbij gekregen door de regenbui. In kolom 8
zie je wat dit uitmaakt. Ik stijg in het uiteindelijke klassement maar
liefst 2 plaatsen en Ronald Boerman wisselt met Frans Vreugdenhil van plek.
Info uit 2014: In de jaarvergadering is mijn
voorstel zonder enige discussie aangenomen.
In het filmpje valt weinig te zien.
Komt omdat ik me de pl%%ris schrok!!! En omdat tegen de zon in wordt gestart en
ook nog eens
gefilmd wordt met een fototoestel. Ik wilde in een reflex gaan schuilen
voor de ca. 2 kg neerstortende ballast, maar ik zag dat niemand anders dat deed en
bovendien viel er weinig te schuilen. Aan een tent heb je dan niet zoveel…
Na een stemming hebben we besloten om niet te
beginnen aan ronde 6. De weersomstandigheden waren gewoon te slecht.
Frits wint nu 2 wedstrijden op rij met een zelf ontworpen en gebouwd model.
Dat is helemaal goed.
Info uit 2014: In de jaarvergadering is mijn
voorstel zonder enige discussie aangenomen.
Info uit 2014: In de jaarvergadering is het
voorstel van Robert Hermans zonder enige discussie aangenomen. Frits Donker Duyvis, Frans Vreugdenhil en Ben Ros, maar Aeoli op 2 en 3. Ben Ros en Robert Hermans dus. Later (thuis) bleek ook dit niet te kloppen. Het werden Frits, Ben en Erik Heijne. Ben ging de laatste tijd, ook bij trainingen, niet lekker. Daar is nu even korte metten mee gemaakt. De foto die genomen is van het podium klopt dus niet. Dus die ontbreekt. Volgende keer beter.
De Crossfire op weg naar zijn nieuwe PR! (Nu al sneller dan de fotograaf)
Nick Beijers wordt gecoached door Erik Heijne bij het speedvliegen
Ron Gijzen reed vandaag 200 km extra.
1 van de vleugelhelften van de Radical
De stemming
Opruimen in de stromende regen
8 september de 4e wedstrijd in Winterswijk: Afgelast
Zo, dat
was seizoen 2013. Even evalueren.
Nou laat het woord “even” maar weg want het wordt een wat langer verhaal.
Zoals hieronder ergens al aangegeven beschrijf ik alles op deze site. D.w.z.
de dingen die goed gingen en de dingen die minder goed gingen. Het zou mooi
zijn als alleen maar leuke dingen te melden waren, maar dat is dit jaar niet
zo en dat ga ik niet uit de weg. Al met al een knorrig verhaal. Ik heb het al 3x opnieuw geschreven en tussendoor een vakantie gebruikt om stoom af te blazen, maar ik kan het niet mooier maken. Dit zijn feiten geen mening.
Hier de einduitslag van 2013:
Gefeliciteerd Frits! Op jouw prestatie valt niets af te dingen.
|
