Terug naar modelvliegen

NK F3F 2014

 

F3F op de 2^e Maasvlakte op 23-2-2014

 

5.45 uur ging de wekker. Dat gaat ie door de week ook, maar dat is anders.

Een goeie douche doet wonderen. Modelvliegen is een logistieke toestand. Dat is inmiddels ook in huize Buitendijk bekend. Nu is F3F al een stuk vriendelijker dan F3B wat dat betreft : Geen lier + autoaccu's!
De dag vooraf moet je 2 modellen in orde hebben (poetsen, servo's afstellen en accu's laden).

In geval van winter F3F: 3 lagen kleding klaar leggen!

Sinds ik in een buurt woon waar het gewoon kan wordt de auto 's avonds al volgeladen. Geen gesjouw en herrie in de vinexwijk op de vroege zondagochtend.

De laatste keer spelen op de helling was in 2009 en dat had niets met een wedstrijd te maken.
De Crossfire uit 2005 was een paar weken geleden al afgestoft en voorzien van een extra ballastkamer in de romp. Resultaat: 4,5 kg maximaal mogelijk! Better safe than sorry was de insteek.

 

De homemade ballastkamer, die na het nemen van deze foto ingelijmd is, wordt gevuld met 5 Radical Pro blokken. Dat is 750 gram extra.

 

De 40 mHz ontvanger is vervangen door een 2,4 GHz exemplaar. De dubbele ontvangerantenne moest lelijk buiten de romp uitkomen i.v.m. de aramide romp.

 

De zenderinstellingen zijn door mijn eigenwijze ideeën over de juiste helling-setup totaal anders dan bij F3B geworden. Ik kwam er trouwens ook achter dat mijn ideeën over F3B instellingen niet bepaald overeenkomen met de F3B ideeën op de setup CD van Herr Eder van Aer-O-Tec, maar dat terzijde. Daar kwam ik een kleine 10 jaar later achter achter toen ik op zoek was naar de positie van het zwaartepunt.

Kortom ik wilde eerst nog even een proefvluchtje maken en om die reden ging ik bewust veel te vroeg op pad om die 140 km af te leggen. Het navigatiekastje kun je ter hoogte van de 2e Maasvlakte van je voorruit trekken, want die snapt niets van die wegen daar. Nog een reden om eerder weg te gaan.

Om 8.15 uur was ik natuurlijk de eerste. De eerste op de 2e Maasvlakte welteverstaan. Na een korte reikwijdtetest (hoe doe je die alleen???) werd het model in orde bevonden. De windkracht 5 uit het zuiden bleek wat de richting betreft niet ideaal, maar net te doen op dit stukje duin. Je model met één hand zelf werpen met 5 Bft vind ik niks, maar het is gelukt.

De Crossfire vloog prima. Na 20 minuten stond Wout ineens naast me. Hij twijfelde aan de locatie. Na wat onderzoek door Frits besloten we te blijven. Voor het landen moest je ca. 150 meter naar beneden het strand oplopen. Goeie conditietraining om het duin ook weer op te lopen met je loodzware model.

We waren met 10 deelnemers. De wedstrijd begon met enige vertraging i.v.m. een discussie over de rakken, 100 meter, parallelliteit (is dat Nederlands?) van de vizieren en de boog van het duin.
Het had veel weg van een gemiddelde vergadering op mijn werk, en dat op een zondag.

 

 

We gingen van start. Er werden tijden gevlogen van 60 - 63 seconden. Behalve door mij.

 

 

Hoe hard ik de Crossfire ook aangemoedigd heb, er was geen tempo in te krijgen: 72 seconden.

Tussen ronde 1 en 2 vond er weer een discussie plaats. Dit keer over de onzuiverheid van het A-vizier. Toen ik mijn vizier gemonteerd had konden we verder.

 

De 2e ronde haalde ik 5 seconden van mijn PR af: 67 seconden. Prima verbetering. Iedere keer 5 seconden eraf werd mijn nieuwe doel. De 3e ronde sloot ik alleen weer af met 67 seconden. Als een echte wedstrijdvlieger heb ik nog geprobeerd om iemand de schuld te geven. De wedstrijdleider was een makkelijk gevonden doelwit, maar Wout trapt nergens meer in.

 

Ik heb nog wel wat gerommeld met het gewicht van de Crossfire, maar dat bracht weinig soelaas. Pas in de 6e ronde begon het ergens op te lijken met 64 seconden. 

Met weinig gewicht, of beter gezegd: een lagere vleugelbelasting, accelereert het model sneller maar "beukt" het minder hard tegen de wind in. Met een hogere vleugelbelasting is het om te beginnen lastig hoogte te winnen in de eerste 30 seconden. Daarna moet je perfecte bochten maken om de snelheid er in te houden. Dat is me beiden niet gelukt. We zijn het er over eens dat er ergens een optimum zit. Het vervelende is dat dat ook nog eens per helling verschilt. Dat wordt oefenen. Ik zal ook af moeten leren om F3B bochten te vliegen. Dat wil zeggen dat het niet werkt door het model een kwart te rollen en dan aan het hoogteroer te harken. Er moet een mooie vloeiende boog gemaakt worden waarbij de wind een leuk zetje mee kan geven waardoor je de snelheid er in houdt of waardoor de snelheid zelfs op kan lopen.

 

Een mooie vloeiende boog maken lukt niet met een zwaar model op lage snelheid. Dat betekent dat het hoogte winnen en de eerste bochten cruciaal zijn voor de rest van de vlucht. Dan heb je ook nog factoren als de positie op de helling (hoger of lager vliegen) en de bochten een beetje om hoog, gelijk of naar beneden maken.

 

Een interessant spelletje dus. Al mis ik als F3B-er wel afleiding in de vorm van andere taken. Anders gezegd: Ik vond het leuk en voor herhaling vatbaar, maar ook een beetje eentonig.
Voor mij is F3F net als F3K (handlaunch) leuk voor erbij. Zeker als de weersvoorspelling goed is en er geen andere afspraken in de agenda staan.

 

Hier nog even Rick die niet alleen is.

 

 

Blijkbaar lukt het met een buitentemperatuur van 9 graden Celsius in februari om uren in het water te liggen.

 

 

De uitslag: